zaterdag 9 november 2019

Heimwee naar Griekenland...

November, herfst, nat, koud... Dan wil ik wel op mijn knieën terug kruipen naar Samos, waar ik eerder dit jaar de perfecte vakantie heb beleefd! Het dorpje Kokkari voldeed volledig aan het beeld dat ik heb van een romantisch plekje aan de Middellandse Zee (dichterbij zee kun je echt niet eten!) met vriendelijke mensen, een relaxte sfeer, mooie bloemen en planten, witte huizen met blauwe accenten, wel toeristisch maar zonder de eigen identiteit te verliezen, en het eten, lieve lezers, het eten! Ik heb me elke avond verwend met iets authentieks (inclusief octopus). En dat voor een prijs waar je verlegen van wordt, want zo goedkoop is het leven in Griekenland niet voor de Grieken zelf. Glaasje wijn erbij. Perfectie. Beter wordt het niet, zou een bepaalde kaasreclame zeggen.

Kort na mijn reis kreeg ik heel nare gezondheidsproblemen die mijn wereldje opeens zeer klein maakten. Dat is op zijn zachtst gezegd niet leuk en omdat het inmiddels al zo lang duurt zonder enige verbetering word ik er ook een beetje wanhopig en neerslachtig van. Om me hier doorheen te slepen heb ik o.a. geleerd me te ontspannen door een beeld van iets heel fijns in gedachten te nemen en me te concentreren op: wat zie ik, wat voel ik, wat proef ik, wat hoor ik, wat doe ik. En dan moet ik altijd aan Kokkari denken.


Stifado wordt meestal gemaakt van rundvlees of konijn, maar ik heb lamsvleesribben gebruikt van de Turk die recentelijk is geopend in het dorp en de ribben even lekker klein gehakt heeft voor me. Ik realiseer me dat het eigenlijk vloeken in de kerk is om een Griekse schotel te maken met Turks lamsvlees...! 😅
Verder zit er bij mij tomaat, tomatenpassata, uien (de groenteboer heeft hier van die kleine verse zilveruitjes), kruiden (tijm en laurier in dit geval), knoflook en rode wijn in. Het recept dat ik had gaf ook citroensap en wat honing. Verder wat peper en zout.

Er is geen recept hetzelfde! Er kunnen ook allerlei specerijen in.

Ik bak het vlees (met peper en zout bestrooid) aan met olijfolie en laat het even doorbakken zodat het ergste vet er uit smelt.
Dan voeg ik de knoflook, het ui en de stukjes tomaat toe, even doorbakken en daarna in de slowcooker met de kruiden, passata, wijn, zout en peper. Standje hoog, op zijn minst een dagdeel, af  en toe even checken of het niet te hard gaat, dan eventueel naar standje laag.

Hij staat nog een paar uur te pruttelen maar de luchten die er af komen zijn veelbelovend, ik hoor de zee alweer ruisen, ik zie de zwaluwen langs scheren en de eenden dobberen (ja echt, op zee), ik ruik ook al de zoete bloemengeur die over heel Samos hangt, vermengd met de heerlijke geuren uit de restaurantjes... Ja, dit is therapeutisch!

Ik serveer het met wat Pardano die ik nog heb liggen. Normaliter komen er aardappelen, rijst of orzo (een rijstkorrelvormige pasta) bij, maar daar zit ik zo snel van vol dat ik die deze keer achterwege laat. En natuurlijk kun je ook vers brood gebruiken!

Achteraf gezien had ik er nog wel van die kleine champignonnetjes van de Jumbo door kunnen doen. Volgende keer misschien?